Każda narodowa kuchnia ma swoje specjalne dania i flagowe, rozpoznawalne na całym świecie wyroby. W Polsce na pewno tym mianem możemy określić pierogi oraz bigos. Z kolei kuchnia naszych sąsiadów, Litwinów, może poszczycić się wyjątkową, przepyszną wędliną, jaką niewątpliwie jest kindziuk.

Kindziuk a kuchnia litewska

Na terenie Polski kuchnia litewska jest stosunkowo mało popularna. Na pewno jej największy zasięg oddziaływania obejmuje tereny północno- wschodnie, ze szczególnym naciskiem na Suwalszczyznę. Słaba znajomość jej przysmaków jest niewątpliwą stratą, gdyż potrawy z niej się wywodzące są bardzo aromatyczne, sycące i zgodne z naszymi rodzimymi preferencjami smakowymi. Podobnie jak ma to miejsce w Polsce, tradycyjne potrawy opierają się przede wszystkim na mięsiwach oraz wyrobach mącznych. Do najbardziej rozpoznawalnych dań bez wątpienia należą cepeliny, a więc swego rodzaju ziemniaczane pyzy z farszem sporządzonym z mięsa, cebuli i przypraw, kołduny litewskie, czyli drobne pierożki, które w stanie surowym wrzuca się do zupy i gotuje wraz z nią, oraz bliny żmudzkie, grube, pożywne placki z ziemniaków, które dodatkowo są nadziewane mięsem lub, w wersji wegetariańskiej, grzybami. Kuchnia litewska to także bogactwo mięs i wędlin. Pierwsze skrzypce gra właśnie kindziuk – sucha, aromatyczna wędlina. Znany jest również bandziuk, on jednak zdecydowanie krócej dojrzewa, co ma wpływ na kwaskowatość jego smaku.

Jak wyrabia się kindziuk?

Tradycyjnie przyrządzane, naturalne wędliny są znacznie bardziej sycące, treściwe i aromatyczne, niż ich odpowiedniki produkowane na skalę przemysłową. W przypadku pochodzącego z terenów Litwy kindziuka przekłada się to w prosty sposób zarówno na jego walory smakowe, jak i cechy fizyczne. Jest to bowiem mięso dojrzewające, a więc dość twarde, w przyjemny sposób kwaskowate. Przy jego wyrobie ogromną uwagę poświęca się doprawieniu, co wyraźnie czuć, spożywając produkt finalny. Kindziuk jest w smaku bardzo pieprzny, aromatyczny, zdecydowany. W tradycyjnej wersji do jego wyrobu służyło mięso wieprzowe. Drobno pokrojone mieszało się z pieprzem, kolendrą i czosnkiem. Aby wszystkie smaki odpowiednio się przegryzły, pozostawiało się tę mieszaninę na noc. Następnie faszerowano nią czysty żołądek, również wieprzowy, i całość zaszywano. Gotowy żołądek umieszczano pomiędzy dwoma solidnymi deskami i dodatkowo obciążano, aby przybrał właściwy kształt. Po kilku dniach następował proces wędzenia. Tak przygotowane mięso było doskonale zasuszone i mogło bez trudu wytrzymać długi czas pomimo tego, że nie przechowywano go w zimnie.

Dostępność kindziuka w Polsce

Pomimo tego, że specyficzny kindziuk jest wędliną typową dla kuchni litewskiej, to w pewnych rejonach naszego kraju także można spotkać się z tradycją przygotowywania go. Chodzi tutaj przede wszystkim o tereny leżące najbliżej granicy polsko- litewskiej, a więc Suwalszczyznę. Co bardzo istotne, wyrabiane w klasyczny sposób wędliny są do kupienia również w sklepach w innych rejonach Polski. Nie jest to jednak mięso łatwo dostępne i można je nabyć albo w punktach będących typowymi, znakomitej klasy delikatesami, albo na specjalne zamówienie w sklepach mięsnych. Trzeba się jednak liczyć z tym, że kindziuk nie należy do wędlin tanich. Trudno się jednak temu dziwić. Zawiera w sobie bardzo mało wody i nie używa się przy jego wyrobie substancji konserwujących- za długi termin ważności odpowiada bowiem sam proces produkcji. To smaczne, pełnowartościowe mięso, którego warto przynajmniej raz w życiu spróbować. Smakuje wybornie zarówno na kanapkach, jak i spożywane samodzielnie w charakterze przekąski. Dobrze pasują tutaj sosy i przeciery, między innymi z żurawiny czy jarzębiny. Charakterystyczny, lekko kwaskowaty smak sprawia, że pasują do niego produkty przełamujące te nuty i nieco łagodzące mocny posmak. Kindziuk wspaniale komponuje się także z tradycyjnie wyrabianym, domowym chlebem na zakwasie, który dodatkowo posmarować można delikatnym, swojskim, prawdziwym masłem.